Sako Visser1Aan het eind van 2005 leken psychiaters en psychotherapeuten opeens te ontwaken: de diagnose-behandelcombinaties (DBC’s) waren een feit. Alle aanbieders van psychotherapie dienden zich te bekwamen in het registeren van de DBC’s, die vanaf 2006 ingevoerd zijn. Nu pas komt het protest goed op gang en komen de vragen op: hoe zit het met de privacy? Is digitaal aanleveren van informatie over patiënten wel verantwoord? Hoeveel macht krijgen de zorgverzekeraars over de inhoudelijke uitoefening van ons beroep? Had George Orwell dan toch gelijk en is 1984 gerealiseerd? Een aantal van ons roert zich luid en komt met felle argumenten tegen. Beter laat dan nooit, zo zeggen zij.
Als redactie van het Tijdschrift voor Psychotherapie willen wij graag ruimte bieden voor deze relevante discussie. Hieronder vindt u een pamflet met de argumenten tegen. Wij hadden dit graag willen publiceren tegelijk met een soortgelijke tekst van een voorstander van de invoering van de DBC’s. Wij hebben meer dan tien collega’s gevraagd zo’n tekst te leveren – collega’s van wie wij mochten veronderstellen dat zij vóór zijn, omdat zij betrokken waren bij de totstandkoming van de DBC-systematiek. Maar géén van hen was bereid een positieve tekst te leveren. De argumenten varieerden van ‘te laat, gepasseerd station’ via ‘geen tijd’ tot ‘niet bekend willen staan als een voorvechter van de DBC’s’.
Wij betreuren dit en roepen de lezers op om een tekst in te sturen die het nut en de professionele waarde van de invoering van de DBC-registratie onderbouwt. Wij zullen zo’n bijdrage graag publiceren in een van de komende nummers.
de redactie