Anton Hafkenscheid

Els van der Vlist, Laura Kunst, Samantha Bouwmeester, Ernst Bohlmeijer
Omdat nog onvoldoende inzicht bestaat in welke factoren therapieresultaat beïnvloeden, werd in deze studie onderzocht of behandelduur en klachten na afloop van behandeling geassocieerd zijn met het niveau van welbevinden bij aanvang van de therapie. Daarnaast is geëxploreerd of deze verbanden verschillen voor geslacht en diagnosegroepen. rom-gegevens van 563 patiënten met angst- of stemmingsstoornissen die waren aangemeld voor ambulante psychische behandeling werden gebruikt. Er werden regressieanalyses uitgevoerd, waarbij werd gecontroleerd voor de klachten bij aanvang. Welbevinden blijkt de klachten aan het einde enigszins te kunnen voorspellen, maar niet de behandelduur. Exploratieve analyses lieten zien dat dit verband sterker is bij mannen dan bij vrouwen. Verbanden tussen welbevinden, klachten na de behandeling en behandelduur verschillen niet tussen diagnosegroepen. Ernst van de klachten bij aanvang van de behandeling blijkt de belangrijkste voorspeller van zowel klachten bij einde van de behandeling als van behandelduur. Aanbevelingen voor verder onderzoek en behandelingen worden gedaan.

Eline Laaper, Patty van Benthem, Lian Nijland
De visie van ouders op de therapeutische alliantie is onderwerp van deze studie. We onderzochten de samenhang tussen verschillende perspectieven (ouder, jongere, behandelaar) op de jeugdalliantie en ouderalliantie, en de voorspellende waarde van de eerstesessiealliantiebeoordelingen voor de behandeluitkomst. Methode: 42 jongeren en hun ouders, in behandeling in de jeugdpsychiatrie of jeugdverslavingszorg; metingen bij aanvang van de behandeling en na vier maanden. Uitkomstmaat was een gunstige dan wel ongunstige behandeluitkomst na vier maanden behandeling. Resultaten en conclusie: vanuit het gevonden verband tussen het perspectief van de ouder en de jongere op de jeugdalliantie, de voorspellende waarde van het jongerenperspectief voor de behandeluitkomst én de bevinding dat behandelaren de alliantie anders beoordelen dan ouders en jongeren, concluderen we dat het belangrijk is om de verschillende perspectieven op alliantie mee te nemen in de behandeling. Vervolgonderzoek in een grotere steekproef met meer zicht op betrokkenheid van ouders bij de behandeling is aanbevolen.

Marleen Janssen, Bram Bovendeerd, Lieke Christenhusz
In dit pilotonderzoek is in een ambulant forensische setting gekeken of de drop-out- en de no-showcijfers verminderen wanneer aan de behandeling van patiënten een systematische feedbackmethode wordt toegevoegd: het Partners for Change Outcome Management System (pcoms). Het betreft een cohortstudie met 722 patiënten, waarbij twee cohorten met elkaar zijn vergeleken: 1. ‘treatment-as-usual (tau)’ en 2. ‘tau-pcoms’. Uit de intention-to-treat-analyses, door middel van een Chi-kwadraattoets en een onafhankelijke t-toets, komt naar voren dat in de tau-pcoms-conditie het percentage drop-outs significant minder is in vergelijking met de tau-conditie. In vergelijking met de tau-conditie was het percentage no-shows gelijk ten opzichte van de tau-pcoms-conditie, maar patiënten gingen wel significant vaker naar (verplichte) behandeling toe, zonder dat het aantal no-shows significant toenam. In de per-protocolanalyses werden dezelfde resultaten gevonden. We bevelen aan om de gevonden effecten verder te onderzoeken in een gecontroleerde vervolgstudie bij een grotere groep forensische patiënten en zich hierbij dan ook specifiek te richten op het optimaliseren van de implementatie van systematische feedback.

Danielle Oprel

Maud Schaepkens

Hanneke Bot